เด็กชายกับต้นไม้

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว บนยอดเนินเล็กๆ ข้างหมู่บ้าน
มีต้นแอปเปิ้ลต้นหนึ่งใหญ่โตมาก ทุกวันจะมีเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่ง
มาวิ่งเล่นรอบๆ ต้นแอปเปิ้ล เขามักจะชอบปีนขึ้นไปบนต้นแอปเปิ้ลปีนไปจนถึงยอด
หลังจากที่เขาเล่นจนเหนื่อย เขามักจะอาศัยร่มเงาของต้นแอปเปิ้ลเป็นที่นอนหลับเสมอ
เด็กน้อยรักต้นแอปเปิ้ลนี้มาก และต้นแอปเปิ้ลเองก็รักเขาเช่นกัน

วันเวลาผ่านไป เด็กน้อยเริ่มโตขึ้น
เขาไม่ได้มาเล่นที่ต้นแอปเปิ้ลเช่นทุกวันเหมือนแต่ก่อน
วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาที่ต้นแอปเปิ้ล เขาดูท่าทางเศร้า
ต้นแอปเปิ้ลจึงพูดกับเด็กน้อยว่า

“เข้ามานี่สิ มาเล่นกับฉันเถอะ”

เด็กน้อยตอบ “ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ฉันคงเล่นด้วยไม่ได้ …
ฉันอยากได้ของเล่น ฉันต้องการเงินไปซื้อของเล่น”

ต้นแอปเปิ้ลพูด “เสียใจนะ ฉันไม่มีเงิน
แต่เธอสามารถเก็บเอาผลแอปเปิ้ลทั้งหมดนี้ไปขาย
แล้วเธอก็จะมีเงินไปซื้อของเล่นนะ”

เด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้น เขาจึงรีบเก็บผลแอปเปิ้ลทั้งหมดเพื่อเอาไปขาย
และก็จากไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข
แล้วเขาก็ไม่เคยย้อนกลับมาหาต้นแอปเปิ้ลอีกเลย ปล่อยให้ต้นแอปเปิ้ลเสียใจ…

จนวันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา ต้นแอปเปิ้ลดีใจมากที่ได้เจอเด็กน้อยอีก

ต้นแอปเปิ้ลจึงพูดว่า “เข้ามานี่สิ มาเล่นกับฉันเถอะ” เด็กน้อยตอบ

“ฉันไม่มีเวลาที่จะเล่นเพราะฉันมีงาน
และก็ครอบครัวรอฉันอยู่…พวกเราต้องการสร้างบ้านเพื่อเป็นที่พักอาศัย
ต้นแอปเปิ้ลช่วยฉันได้มั้ย” เด็กน้อยถาม

“เสียใจนะฉันไม่มีบ้านจะให้เธอแต่เธอสามารถตัดเอากิ่งของฉันไปสร้างบ้านได้”

ต้นแอปเปิ้ลตอบเด็กน้อยจึงตัดเอากิ่งของต้นแอปเปิ้ลทั้งหมดไปสร้างบ้าน
ต้นแอปเปิ้ลดีใจที่เห็นเด็กน้อยจากไปอย่างมีความสุข
แต่เด็กน้อยก็ไม่เคยย้อนกลับมาหาต้นแอปเปิ้ลอีกเช่นเคย
โดดเดี่ยวเปลี่-ยวเหงาและเศร้าใจ…

จนกระทั้งวันหนึ่งของฤดูร้อน เด็กน้อยย้อนกลับมา
ต้นแอปเปิ้ลดีใจเป็นอย่างมาก

ต้นแอปเปิ้ลพูด “เข้ามานี่สิ มาเล่นกับฉันเถอะ”

เด็กน้อยตอบ “ฉันกำลังเศร้าแล้วฉันก็แก่แล้วด้วย
ฉันต้องการแล่นเรือเพื่อพักผ่อนตัวคนเดียว”

เด็กน้อยถามต่อ “ต้นแอปเปิ้ลมีเรือให้ฉันมั้ย”

ต้นแอปเปิ้ลตอบ “เธอสามารถตัดเอาลำต้นของฉันไปสร้างเรือได้นะ
แล้วเธอก็จะสามารถแล่นไปได้ไกลตามที่ใจเธอต้องการ”

เด็กน้อยจึงตัดเอาลำต้นของต้นแอปเปิ้ลไปสร้างเรือ
แล้วเขาก็จากไปอีกเช่นเคย… เวลาผ่านไปหลายปี เด็กน้อยก็กลับมา

“เสียใจด้วยนะ เด็กน้อยของฉัน ฉันไม่เหลืออะไรจะที่จะให้เธอได้อีกแล้ว
ฉันไม่มีผลแอปเปิ้ลให้เธอ” ต้นแอปเปิ้ลกล่าวกับเด็กน้อย

“ฉันก็ไม่มีฟันที่จะสามารถกัดกินแอปเปิ้ลได้” เด็กน้อยตอบ

“ฉันไม่มีลำต้นที่จะให้เธอได้ปีนเล่นอีกแล้ว” ต้นแอปเปิ้ลพูด

“ฉันในตอนนี้ก็แก่มากเกินกว่าที่จะปีนเล่นได้อีกเช่นกัน” เด็กน้อยตอบ

“ฉันไม่เหลืออะไรที่จะให้เธอได้อีกแล้วจริงๆ
แต่ฉันมีสิ่งสุดท้ายสิ่งหนึ่งที่ฉันจะมอบให้เธอ นั่นคือรากไม้ของฉัน”
ต้นแอปเปิ้ลกล่าวพร้อมทั้งน้ำตา

เด็กน้อยตอบ “ฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้
ฉันต้องการเพียงแค่ที่พักผ่อนเท่านั้น ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”

“งั้นก็ดีแล้ว รากไม้แก่ๆ จะเป็นสถานที่ให้เธอได้เอนกายแล้วพักผ่อนอย่างสงบ
เข้ามาสิ เข้ามานั่งลงข้างๆฉัน แล้วก็หลับตาซะเถอะนะ” ต้นแอปเปิ้ลกล่าว

เด็กน้อยก้าวเข้ามานั่งอย่างว่านอนสอนง่าย ต้นแอปเปิ้ลดีใจมาก
แล้วยิ้มพร้อมทั้งน้ำตา…

ต้นแอปเปิ้ลนั้นเปรียบเสมือนพ่อและแม่ของเรา

เมื่อเรายังเด็ก เราชอบที่จะเล่นกับพ่อและแม่
แต่เมื่อเราโตขึ้นแล้วแยกตัวออกไป ยามเดียวที่เราจะกลับมาหาท่าน
เมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถหาเองได้
ก็จะกลับมาให้ท่านช่วย ไม่เคยมีคำว่า”ปฏิเสธ” ออกมาจากปากของท่าน
ท่านมีแต่ให้…ท่านสามารถให้ได้ทุกสิ่งเพื่อที่จะทำให้เรามีความสุข…

คุณอาจคิดว่าเด็กน้อยนั้นโหดร้ายกับต้นแอปเปิ้ล
แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เราปฏิบัติต่อพ่อแม่ของเราดังเช่นทุกวันนี้
เราควรเอาใจใส่ดูแลท่าน
เพราะเราไม่รู้ว่าท่านจะจากเราไปเมื่อไหร่……